ODE AAN DE WATERDRAGER
Met een korte aanloop, een zwaai van mijn rechterbeen - met links ging het een stuk lastiger - en een vluchtige armbeweging naar mijn moeder achter het keukenraam, bracht ik mijn racefiets in beweging. De noppen van mijn Cruijffjes zochten tevergeefs grip op de pedalen. De grote sporttas over mijn schouder zwiepte alle kanten op en er was geen houden aan. Hardhandig omarmde ik de conifeer vooraan naast het garagepad. De takken krasten in mijn benen, bovenarmen en in mijn gezicht en die typische geur dook op in mijn neus. Alles deed pijn,…continue reading →
