Tekst schrijven

GA FIETSEN JOH!

GA FIETSEN JOH!

Vijf jaar lang fietste ik de elf kilometer van Putten naar Harderwijk en weer terug. Met regen, met sneeuw en vreemd genoeg, altijd met twee keer wind tegen. In de loop van de tijd werd er semiautomatisch wat heroïek toegevoegd aan de tocht der tochten. En dus overwonnen we met boekenkasten vol schoolspullen, oranje regenpakken maat circustent en lood in de benen, vijf dagen per week, de reis naar de hel: het Christelijk College Nassau-Veluwe. Fysiek stelde het niet veel voor. Maar om nou te zeggen dat ik uitkeek naar een dag in het…continue reading →
ODE AAN DE WATERDRAGER

ODE AAN DE WATERDRAGER

Met een korte aanloop, een zwaai van mijn rechterbeen - met links ging het een stuk lastiger - en een vluchtige armbeweging naar mijn moeder achter het keukenraam, bracht ik mijn racefiets in beweging. De noppen van mijn Cruijffjes zochten tevergeefs grip op de pedalen. De grote sporttas over mijn schouder zwiepte alle kanten op en er was geen houden aan. Hardhandig omarmde ik de conifeer vooraan naast het garagepad. De takken krasten in mijn benen, bovenarmen en in mijn gezicht en die typische geur dook op in mijn neus. Alles deed pijn,…continue reading →
OVER MORGEN EN GISTEREN

OVER MORGEN EN GISTEREN

Het water donderde met bakken uit de donkergrijze lucht. De wind ramde het in onregelmatige vlagen tegen het grote raam in de woonkamer op de eerste verdieping. Het maakte een oorverdovend geluid en met de nodige weemoed keek ik naar de tuin en de bomen die gewillig mee deinsden op de stortvloed aan druppels. Binnen deed de openhaard zijn vlammende best het guur aan de andere kant van de muur te doen vergeten. Ik zat op mijn blote knieën op de bloemetjesbank, het corduroy patroon al ingesleten. Mijn ellebogen staken diep in de…continue reading →
WE MOETEN ONTMOETEN

WE MOETEN ONTMOETEN

Ja hoor, spuit elf geeft ook modder. Ik moest zo nodig nog een blog over het virus schrijven. Saai? Waarschijnlijk wel. Waarom begin je er dan over? Nou dat zal ik je vertellen. Ik kreeg net de rekening van Parkmobile voor de maand maart. €34,- schoon aan de haak. En ik werd er blij van. Nou ja, soort van. Het is nog niet een derde van mijn maandelijkse kosten aan het tijdelijk plaatsen van mijn auto. En met mijn tankbeurten ging het al niet veel anders. Nog geen tank in de week, normaal…continue reading →
DE BEURSSCHAAMTE VOORBIJ

DE BEURSSCHAAMTE VOORBIJ

Opgroeien, het is niet altijd even makkelijk. Maar we kunnen ons niet langer verschuilen. De puisten en oncontroleerbare haargroei zijn grotendeels verdwenen. Wars doen om het wars doen? Hou op joh. Pak je verantwoordelijkheid. Weg met die egoïstische, negatieve shit. Raap die stijve sokken op en gooi ze in de was. De tijd dat we alles gewoon konden laten slingeren is over. Ruim je eigen rommel op. Er is niemand anders die het nog voor ons doet. We gaan nog niet op kamers, maar alles aan ‘moeder’ overlaten is onhaalbaar en bovendien genant.…continue reading →
ZO IN M’N SAS MET OBESITAS

ZO IN M’N SAS MET OBESITAS

Ik heb een behoorlijk positief zelfbeeld. Ik zie mezelf staan en ook wel zitten. Mannen om me heen noemen het regelmatig arrogant, de meeste vrouwen in m’n leven vinden het vooral verwonderlijk of in het gunstigste geval benijdenswaardig. Mijn vriendin, Ellen, grinnikt regelmatig als ik weer eens trots langs haar heen paradeer. Zelf vind ik het vooral prettig. Ik weet, wie ik ben, wat ik kan en ja, ook wat ik niet kan. Althans, daarvan ben ik op de meeste momenten overtuigd. En dat geeft rust. Ik geef mijn leven dan ook zonder…continue reading →
ZIJN JULLIE NIET IETS VERGETEN?

ZIJN JULLIE NIET IETS VERGETEN?

Nog nooit was het horeca landschap zo divers. Elk jaar komen er nieuwe smaken bij. De ene trend volgt de andere in hoog tempo op en nieuwe concepten schieten als champignons uit de grond. En als consument loop je al snel achter de feiten aan. Zo moet ik nog steeds bij de food rescuers van Instock eten, wil ik shared food nog uitproberen – we delen toch al zoveel – en lees ik mooie berichten over all-you-can-eat-concepten in het hogere segment. Een ding is zeker: de pure beleving wordt steeds diverser. Niemand zit…continue reading →
JE MERKT HET VERSCHIL

JE MERKT HET VERSCHIL

Zonder bewuste aansturing verdwijnt mijn hand in de zak M&M’s naast me op de bank. Die gele natuurlijk, met pinda’s, die zijn het lekkerst. Mijn handpalm en vingertoppen plakken, m’n tanden knarsen en ik slik op de automatische piloot. Het weeë, draaierige gevoel in mijn maag negeer ik. Op mijn schermpje passeren verticaal de foto’s en video’s in kleine vierkantjes. Soms klik ik ergens op. Vaak omdat het eerste beeld vragen oproept of iets belooft waar ik van houd. Meestal word ik teleurgesteld, heel af en toe levert het een glimlach op. je…continue reading →
GA TOCH WEG!

GA TOCH WEG!

Autorijden, ik houd ervan. Zo’n 50.000 kilometers per jaar haal ik wel en ik geniet van bijna elk moment. Let wel, het rijden zelf vind ik prachtig. De files tellen niet mee en de auto als vehikel interesseert me vrij weinig. Dat blik op wielen betekent simpelweg vrijheid. Ik kies. Links of rechts, snel of langzaam. Eigen muziekje en zonnebril op, ik waan me alleen op de wereld. En nee, dat betekent niet automatisch dat ik schijt heb aan andere weggebruikers. Live and let live. Nou ja. Sommige bestuurders zouden natuurlijk helemaal niet…continue reading →
10 JAAR YGENZINNIG

10 JAAR YGENZINNIG

Spring maar achterop bij mij ..... . Daar zat ik dan. Op een gammele damesfiets door Haarlem, met m’n kont op een gescheurd zadel en een map met businessplan onder m’n arm. Het regende pijpestelen en het water gutste als een kronkelend riviertje langs de kraag van mijn jack naar binnen. De trappers bewogen zwaar en de ketting maakte geluiden die meer weg hadden van een tweederangs horrorfilm, dan van een gezond Hollands tafereel. M’n spijkerbroek plakte aan mijn bovenbenen en de map begon de eerste tekenen van doorlekken te vertonen. Ik had…continue reading →