ZIJN JULLIE NIET IETS VERGETEN?
Nog nooit was het horeca landschap zo divers. Elk jaar komen er nieuwe smaken bij. De ene trend volgt de andere in hoog tempo op en nieuwe concepten schieten als champignons uit de grond. En als consument loop je al snel achter de feiten aan. Zo moet ik nog steeds bij de food rescuers van Instock eten, wil ik shared food nog uitproberen – we delen toch al zoveel – en lees ik mooie berichten over all-you-can-eat-concepten in het hogere segment. Een ding is zeker: de pure beleving wordt steeds diverser.
Niemand zit te wachten op een hangerige ober
Ik eet graag buiten de deur en doe dat dan ook regelmatig, ook al vind ik koken niet vervelend. Zakelijke afspraken, een hapje tussendoor alleen, proosten met vrienden of onderzoekend met mijn vriendin, ik vind het interessant. Als zoon van een horecadier pur sang, kreeg ik bovendien wel het een en ander mee. De generatie voor mij leerde het vak vanuit de basis, met basistechnieken, gedreven leermeesters en uit dikke boeken. En ja, ook de etiquette. En hoewel ik meestal heerlijk zit te happen, heb ik toch de indruk dat het aan die basis te vaak schort. Dat we zijn vergeten hoe het hoort.
Een relaxte sfeer is fijn. Een baardje, spijkerbroek, shirt met gaten, allemaal prima. Maar zo’n nonchalante, hangerige ober kelner is natuurlijk ruk. Eerlijke producten zijn top, maar ze moeten wel ergens naar smaken. Niemand zit te wachten op superfood met de beleving van geklonterde hoestdrank. En een ratjetoe aan meubelen is heerlijk ongedwongen, maar een rommelige en smerige toilet stoot echt af, vergeet dat niet.
Tarwevrije knakworst en te dure gin tonic
Mijn vriendin eet sinds een paar maanden tarwevrij. Niet omdat ze daar op zat te wachten, maar ze bleek nogal intolerant. Ja, maak ‘m maar. En dus zoeken we met plezier restaurants uit waar je glutenvrij – want dat is voor de meeste zaken hetzelfde als tarwevrij – kunt ontbijten, lunchen of dineren. Wist je trouwens dat tarwe naast in je brood, pasta en in zowat alle gefrituurde lekkernijen ook in onder andere knakworstjes, surimi, mayonaise en sojasaus te vinden is?
Ik verslik me soms
En ik moet eerlijk zijn, het aanbod wordt steeds beter en diverser. Maar bij die zoektocht krijg je ook discutabele zaken op je bordje. Ik schrik namelijk een beetje als je 15 Euro voor een gin tonic moet betalen en net zoveel voor je hoofdgerecht. Ik verslik me nog steeds in de sla, als sla gewoon sla is zonder dressing en ik stik soms in het ronduit smerige glutenvrije brood. Waarom zijn veel glutenvrije producten überhaupt zo smakeloos? Als je de smaak vergeet, dan vergeet je je gasten.
Maar eerlijk is eerlijk. We genieten met volle teugen als het complete plaatje klopt. Zoals in Delft, bij KEK. Een fijne koffiebar zonder pretenties, maar met overtuiging. Alles, maar dan ook alles klopte. Een prachtig pandje, een vlotte cocktailshaker bij de ingang met verse producten en een winkeltje met lifestyle producten, een warm welkom en een plekje aan de lange tafel. En dat je dan zo’n frisse, enthousiaste gozer aan je tafel krijgt die op z’n hurken gaat om je te informeren. Dat ie echt naar je luistert en regelt dat je soep in twee kommen komt en je broodjes al verdeeld zijn over de borden. Echt goed brood, met heerlijke verse garnituren en met smaak, heel veel smaak. De mooie gesprekken met tafelgenoten en de eerlijke prijs waren de kers op de taart. Hier weten ze hoe het hoort. Hier zou ik mijn merk ook wel neer durven leggen. Voldaan liepen we de deur uit de natte wind in. “Zijn jullie iets vergeten?”, roept zij, die andere enthousiasteling van de onvangst ons nog na. Oeps ja, onze zak vol zuur …. van de markt dus.
