Lekker blijven mekkeren
Lekker blijven mekkeren ….
Gisteren was het “klaagvrije maandag”, een initiatief van Sandra Brandt, werkplek onderzoeker en coach in bedrijf en gezin. Een opvallende actie en zeker eentje die spreekt tot de verbeelding. Ik weet niet of de dag geslaagd is, of 24 uur niet klagen helpt en of niet klagen eigenlijk wel loont. Het spreekwoord zegt: “wanneer de boeren niet meer klagen, nadert het einde der dagen.” En op een of andere manier moest ik direct aan mijn vader denken. Zou het mijn jeugd in Putten zijn geweest?
Mijn ouwe heer is zo iemand die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt. Hij heeft overal een mening over en kan deze doorgaans nog behoorlijk onderbouwen met feiten en anekdotes ook. Vroeger vond ik het verschrikkelijk irritant als hij in een winkel of restaurant weer eens moest beginnen over de zeer gebrekkige kwaliteit van personeel, inrichting, voorraad of producten. Tenenkrommend, met blozende wangetjes en schaapachtig lachend tegen iedereen die me leek aan te kijken heb ik die momenten ternauwernood overleefd.
Mijn moeder is er nooit anders over gaan denken, maar inmiddels begin ik meer en meer waardering te krijgen voor mijn vaders’ gepassioneerde kritieken. Het opvallende is dat de meest kritische persoon in een gezelschap, doorgaans het slechtst wordt geholpen. Het lijkt wel of men juist diegene uitzoekt om even niet op te letten, slordig om te gaan met afspraken of gewoon kort door de bocht ongeïnteresseerd tegen te zijn. Uitgerekend bij die persoon waarvan we weten dat ie het balletje terugkaatst.
Lippenstift op de rand
Die ouwe van mij is horeca man in hart en nieren, maar krijgt steevast zijn bord het laatst op tafel, er zit altijd een haar in zijn soep en hij heeft altijd dat vieze glas met lippenstift op de rand. Zijn vlees is zelden goed bereid, de gerechten die hij bestelt zijn überhaupt vaak uitverkocht en de ober struikelt per definitie over zijn stoelpoot. Bovendien zit hij meestal naast dat stel met die blaffende hond, die blaffende kinderen of dat stel blaffende oude mannen. Maar het blijft niet beperkt tot de horeca.
In de meeste winkels wordt hij per definitie niet geholpen, zijn kassabon klopt zelden en over het algemeen is dat dan ook niet in zijn voordeel. Verkopers negeren hem en als hij aangeeft dat hij graag geholpen had willen worden, kan hij nog een grote bek krijgen ook. En ja, dat heeft te maken met de manier waarop hij het brengt. En ja, dat heeft ook te maken met de instelling van die betreffende personeelsleden.
Haal je vriendelijkste gezicht van stal, ren die wei in en vooruit met de geit. Mekkeren is gezond!
Je meest kritische klant is tenslotte je beste klant. Hij of zij is bereid om aan te geven wat beter kan, wat niet klopt en wat hij het liefste zou willen. Zonder dat je een complete enquete op papier hoeft te zetten, krijg je respons. 100% respons zelfs! Menig marketeer zou er jaloers op zijn. Je hoeft er niet eens om te vragen. Misschien is het even slikken, zo’n uitgesproken mening, cynische blik of lijstje van verbeter punten. Uiteindelijk helpt het je het beste uit jezelf en je organisatie te halen. Koester die ouwe zeikerd en die trut met een mening en ga met ze in gesprek, echt in gesprek.
Dank je pa!
